معرفی شهر آنگرا دو هروئیزمو

این بندر جزیره‌ی ترسه یرا در جزیره‌های آزور بیش از سه قرن حلقه‌ی ارتباط اروپا و «دنیای جدید» بود. در قرن پانزده این بندر محل توقف کشتی‌های پرتغالی بود که از جزایر هند شرقی به اروپا باز می‌گشتند. این بندر در پناه تپه‌هایی قرار گرفته که مانع از ورود بادهای دائمی به آن هستند و انتخاب دریانوردان اولیه‌ی اقیانوس اطلس از این لحاظ واقعاً تحسین‌آمیز است. بندر از دو آبگیر طبیعی تشکیل می‌شد، آبگیر چراغ دریایی و آبگیر لنگرگاه (آنگرا به زبان پرتغالی) که شهر نامش را از دومی گرفته است. کمی پس از تأسیس آنگرا، دژهای بزرگ سائوسباستیائو و سائو فیلیپ (امروز، سائو ژوائو بابتیستا) ساخته شد و بندر مجهز به یک سیستم دفاعی نفوذناپذیر شد.
در عین حال، بر مبنای نقشه‌ی یک شهر اصیل و واقعی، منتها با جرح و تعدیل‌های لازم جهت جلوگیری از بادهای دائمی، شهری در آن جا بنا شد. بنابراین آنگرا دو هروئیزمو نمونه‌ی منحصر به فردی از تطبیق یک مدل شهری با شرایط اقلیمی است. پس از این که در 1534 آنگرا مقر اسقف اعظم جزیره‌های آزور شد، چند یادمان باروک در این شهر ساخته شد. این یادمان‌ها عبارت‌اند از کلیسای جامع سان تیسیمو سالوادور، کلیساهای میزریکوردیا و سانتواسپریتو، و دیرهای فرانسیسکان‌ها و ژزوئیت‌ها. در 1983 مرکز تاریخی شهر وارد فهرست میراث جهانی شد.
از آن هنگام، یونسکو چندین هیئت متخصص اعزام کرده است تا به مقامات شهر در تهیه‌ی برنامه‌ی برای حفظ این ناحیه، به عنوان بخشی از یک برنامه‌ی سراسری توسعه‌ی شهری، یاری دهد. مرمت یادمان‌ها و خانه‌هایی که از زلزله صدمه دیده‌اند، با حفظ سنت‌های معماری ترسه‌یرا و هماهنگی و اصالت شهر، در این برنامه درجه‌ی اول اهمیت را دارد.
منبع مقاله:
سعیدیان، عبدالحسین، (1385) دائرة المعارف شهرهای جهان، تهران: علم و زندگی، چاپ دوم.